Van Baracoa naar Varadero

Hola!

Wow, wat een rit hadden we erop zitten! We waren vroeg uit Santiago vertrokken, maar het duurde bijna wel een uur voordat we de juiste weg richting Baracoa gevonden hadden. Stomme wegen waarbij niets aangeven staat! Op een gegeven moment reden we zelfs Santiago weer in, haha! Maar goed, uiteindelijk waren we op de juiste weg en konden we plankgas vooruit.

Toen we langs Guantánamo reden, wilden we natuurlijk proberen om Guantánamo Bay te zien. Er is namelijk een uitkijkpunt in de bergen waarbij je het complex kunt zien liggen. Maar natuurlijk was het kleine weggetje ernaar toe afgesloten en stond er een militair bij die zei dat we onderweg nog wel de route ernaar toe zouden vinden. Nou niet dus, ik had allang op de kaart gezien dat er maar 1 weg naartoe was! Ik snap ook wel dat ze we niet trots op zijn, en het niet als toeristische attractie zien. Helaas pindakaas, dan maar doorcrossen naar Baracoa.

Het landschap was echt adembenemend mooi! Op een gegeven moment reden we langs de kust waarbij de golven van de zee tegen de kliffen sloegen. Aan de andere kant rezen metershoge palmbomen op, echt prachtig! Natasha reed het laatste stuk over een bergweggetje naar Baracoa toe, ook dit was heel erg mooi. We hadden van de casa uit Santiago alweer een adresje gekregen in Baracoa. Eric, de casa eigenaar, had me gezegd dat hij bij het tankstation zou wachten met een bordje "Saskia". Vol ongeloof reden we het dorpje in en zagen we inderdaad Eric met het bordje staan haha! Hij heeft daar dus de hele ochtend staan wachten blijkbaar! Het was weer een superschattig huisje waarbij we weer verwend werden met een heerlijk sapje.

Miel, Anna en ik gingen het kleine dorpje nog even verkennen voordat we naar het strand zouden gaan. Het was een schattig dorpje. Alle huisjes aan de hoofdweg hadden een soort veranda wat aan elkaar grensden. Hierdoor had je een grappig doorloopje naast de hoofdweg. Omdat Baracoa nogal afgelegen ligt (echt helemaal in het oosten van Cuba) is dit heel lang een beetje afgesloten gebleven. Ook schijnt Columbus hier aangekomen te zijn en heeft hij een houten kruis meegenomen. Achteraf bleek dat het hout van het kruis gewoon uit Cuba komt, en niet uit Europa, maar toch zijn ze er hier erg trots op.

Terwijl Miel en Anna nog even gingen internetten ging ik de meiden opzoeken op het strand. Aan het strand stond een vervallen honkbalstadion. Jammer, soms zijn zoveel dingen zo vervallen in Cuba, konden ze dat maar mooi opknappen, dan ziet het er zoveel beter uit! Ik liep door naar het einde van het strand, maar geen meiden te bekennen. Aangezien er weinig toeristen in Baracoa rondliepen, begreep een vrouwtje al snel genoeg dat ik op zoek was naar mijn twee "amigas", waarbij een van de twee "muy rubia" (erg blond) was. Dat moest Bozena wel zijn, haha! Ik wist nu dus dat ze terug waren gegaan naar de casa. Toen ik terugliep leek heel Baracoa wel op het strand te staan! Wat was er aan de hand? Ik keek, net als alle Cubanen, naar boven en zag dat er 6 mensen uit een helikopter gesprongen waren en kort daarna hun parachutes opentrokken. De helikopter dropte zeker nog wel een paar rondes 6 parachutisten, dus na verloop van tijd stond het strand bomvol van nieuwsgierige Cubanen en adrenalineverslaafden die net de sprong van hun leven gemaakt hadden.

Ik keerde terug naar het huisje en kwam Anna en Milan onderweg tegen. We childen lekker bij het huisje en genoten van het gezin wat al de hele dag voor ons in de keuken stond. Iedereen was wel bezig met iets van de maaltijd, zo leuk! We werden nog lekker verwend met een koffietje. Tegen 20:00 werden we aan tafel geroepen en...wauw! Wat een verwennerij! Anna, Milan en ik hadden vis besteld. Er lag een mega grote gegrilde vis midden op tafel, en de heerlijkste geuren kwamen er van af. Jam! We hebben al het eetbare van de vis opgegeten, niets bleef er meer van over. Ik ga die Casas nog missen als ik thuis ben! Die volgende ochtend hadden we namelijk om 07:00 ontbijt en ook toen stond de tafel vol met een boel lekkernijtjes!

We hadden besloten om, jammer maar helaas, na een nachtje Baracoa alweer te verlaten. We moesten 18 augustus de auto alweer terugbrengen in La Havana en we wilden onderweg nog Varadero zien en gewoon lekker rustig rijden. Omdat we niet weer terug via het zuiden terug wilden rijden (die weg hadden we net al gedaan) kozen we ervoor om een klein rood weggetje richting het noorden te nemen. We hadden gehoord dat het eerste stukje tot aan Moa een slechte weg zou zijn. We hadden ons op het slechtste voorbereid, maar dit hadden we niet verwacht. De wegen zaten vol met kuilen, maar niet zomaar kuilen, echt mega kuilen. Natasha reed als een ware pro om de kuilen heen, maar een schraap aan de onderkant van de auto was soms niet te vermeiden. Het duurde allemaal veel langer dan verwacht, maar toen de weg eindelijk weer "normaal" was, konden we lekker doorrijden. Wel moet ik zeggen dat we tijdens die helse rit een van de mooiste uitzichten gezien hadden. We stopten ergens onderweg voor lunch, maar alle tentjes waren dicht of hadden geen eten. Moe en hongerig stapten we in een klein dorpje een restaurantje binnen waar we weer teleurgesteld werden. Toen het vrouwtje onze gezichten zag besloot ze ons toch aan tafel te zetten en eten voor te schotelen. (Waar ze dat vandaag haalde en van wie dat eten eigenlijk was, weten we eigenlijk niet). We kregen een soepje en wat plakjes worst, jam! Als je trek hebt, smaakt alles goed! We konden daarna weer lekker doorcrossen! We hoopten zo ver mogelijk te komen.

We reden flink door en bleken ons einddoel te kunnen halen. We kwamen in het donker aan in Moron, een dorpje 35 kilometer ten noorden van de carratera central (de snelweg). We hoopten al om daar aan te kunnen komen omdat we vanuit daar de volgende dag makkelijk een dagtripje konden maken naar een van de mooiste eilanden van Cuba. We waren laat aangekomen en hadden dus best trek, dus zonder de auto uit te laden reden we naar restaurant Don Papa toe. We vonden gelukkig na het eten gauw de weg naar onze casa terug en doken moe ons bedje in.

Na een verrukkelijk ontbijt stapten we de auto weer in en reden we naar Cayo Guillermo waar het favoriete strand van Hemingway te vinden was, Playa Pilar. We reden over een lange dijk die ons naar het eiland bracht, echt super mooi! Moeten ze in Texel ook eens over na gaan denken! We hadden onderweg nog wat flamingo's gezien, leuk! Het strand was inderdaad prachtig mooi, super wit zand en blauwe zee, ik had het gemist! (Wat klink ik nu verwend zeg!!). We huurden bedjes en childen er de hele dag op los. Zwemmen, snorkelen, zonnen, lezen, cocktails...wat wil een mens nog meer?

Nou eten, dat is wat we wilden. We hadden, stom, lunch overgeslagen en hadden dus behoorlijk honger toen we weer terug in Moron waren. Na een snelle douche stapten we de auto in om een ander restaurant te zoeken, maar zo makkelijk ging dat niet. We reden wel zes keer om hetzelfde blokje. Toen we nog eens de straat over staken hoorden we ineens een keiharde fluit....shit politie! Blijkbaar mochten we daar de straat nog niet oversteken om links af te slaan. Ohh mennn! Ze vroegen om onze gegevens, maar die hadden we natuurlijk niet bij ons. Hij schreef ons kentekennummer op en zei ons dat we eerst lekker moesten gaan eten en dan terug moesten komen met de paspoorten. Hmm vaag. We wilden gewoon maar verstandig doen en besloten eerst, met echt nog meer honger inmiddels, de paspoorten op te gaan halen. Ons mannetje van de casa had ons al verteld dat hij bij de politie had gewerkt, dus toen hij dit verhaal hoorde besloot hij zich ermee te bemoeien. Hij stapte op z'n scooter en wij moesten achter hem aanrijden. Op een gegeven moment vertelde hij ons om even te wachten op de hoek van de straat. Vol spanning wachtten we af en toen we na een paar minuten zijn knetterende scootertje weer hoorden hoopten we op goed nieuws. Hij stak lachend zijn duim op en alles was ok!!! Wat een geluk!! Ik weet echt niet hoe dit was afgelopen zonder hulp! We konden dus met een gerust hart, wederom bij Don Papa, wat eten. De casa eigenaar vond wel dat hij een biertje had verdiend. Hij bleef er dus gezellig bij totdat we uitgegeten waren. Ook denk ik dat hij dit een beetje deed om ons veilig weer terug te krijgen. Maar goed ook, want de politie stond nog steeds op de loer!

De volgende ochtend vertrokken we naar Varadero. Eindelijk weer een flink stuk normale snelweg zonder paard en wagen en fietstaxi. Varadero wordt door de Cubanen niet echt als Cuba gezien omdat het hier volstaat met resorts. We wilden er heen puur voor het mooie strand en een rustig dagje voordat we weer naar Havana gingen om onze geliefde MG turbo terug te brengen. We vonden al gauw een huisje waar we die avond genoten van een heerlijke kreeftmaaltijd!

De volgende dag zou een stranddag worden, maar we waren allemaal door ons cash heen. Eerst maar een bank zoeken. Na lang lopen vonden we eindelijk een bank en konden we weer geld spenden. Het was zo belachelijk heet dat we nog geen zin hadden om het strand op te gaan. Even afkoelen in de schaduw dus! Even later toch naar het strand, wat ook erg prachtig was (maar lang niet zo mooi als Playa Pilar!). We schoten nog wat foto's met onze watercamera. Erg relaxt lagen we niet op het strand omdat we echt heel erg aangestaard werden door Cubaanse mannen. Erg ongemakkelijk! We besloten toen maar terug te gaan om lekker te douchen. We hadden op weg naar de bank een leuk restaurantje gezien en besloten daar lekker wat te eten. Kip kip kip!

De volgende ochtend was het tijd om Varadero te verlaten en weer terug naar Havana te rijden! Op naar de eindbestemming! Wow wat is de tijd snel gegaan! Maar we hadden nog 3 nachten in Havana! Onderweg reden we door Mantanzas, een stad die volgens de Lonely Planet erg bijzonder zou zijn. Veel bijzonders zagen wij niet dus reden we door. Ineens reden we over een super hoge brug tussen 2 bergen door! Wauw! Omdat er toch niemand achter ons reed stopten we even om naar beneden te kijken, echt héél hoog! Er was een uitkijkpunt met een restaurantje. We dronken er een lekkere kokosnoot en genoten van het prachtige groene uitzicht voordat we de stad weer inreden.

Over Havana in mijn volgende, en laatste Cuba blog, meer!

Kus!