Nandaime

Buenas, todo tuani?

Tijdens onze tijd in Nicaragua hebben we een aantal hoogtepunten gepland. Ometepe, Corn Island, Granada, San Juan...iedereen kent het en de Lonely Planet staat er vol van. Maar toch zij we ergens beland waar niemand komt, namelijk Nandaime.

Diemen heeft sinds 25 jaar een samenwerkingsverband met Nandaime, Vivos (Vereniging Initiatief Voor Ontwikkelings Samenwerking). Sinds een paar jaar is Peter, mijn buurman, de voorzitter van Vivos en kom ik elke maand braaf naar de ledenvergaderingen en help ik mee met de fondsverwerving. Hij heeft hier een huisje en is hier in de Nederlandse zomer vaak te vinden voor een week of vier. We waren natuurlijk meer dan welkom, zoiets sla je niet af! Bovendien was ik wel erg nieuwsgierig naar de uitwerking van de projecten van Vivos, leuk om te zien!

Toen we de ferry vanuit Isla Ometepe verlieten stond er een bus richting Managua klaar. De buschauffeur wilde onderweg voor ons wel even stoppen in Nandaime! We legden onze tassen in de bus, namen afscheid van Kathrine en stapten de bus in. We reden een uurtje door het prachtige groene landschap van Nandaime. We waren erg nieuwsgierig naar Nandaime. Waar komen we in terecht? Elke Nica die we spraken was erg verbaasd dat we naar Nandaime gingen, wat hadden we dáár nou weer te zoeken?! Via de achteruitkijkspiegel gaf de chauffeur ons een seintje dat we aangekomen waren in Nandaime. We pakten onze tas en stapten uit. Tsja, en nu? We waren, ahum, vergeten om de aanwijzingen richting het huis van Peter op te schrijven. We hadden dus geen idee waar we naartoe moesten! We besloten maar een taxi naar het internetcafe te nemen, waar we nog even op konden zoeken hoe we er moest komen. De aanwijzing was duidelijk, maar die was geschreven vanuit het busstation. Wij waren inmiddels op een hele andere plek, dus we wisten alsnog niet hoe we er moesten komen, haha! Ik opende Google maps en dacht het huis van Peter gevonden te hebben op de kaart. Nu onze lokatie nog. Toen ik dat vroeg aan de eigenaar van het internetcafe vroeg hij ons waar we naar opzoek waren. Ik zei dat we bij een vriend zouden verblijven, waarop hij gelijk reageerde: "aahhh dan ben je op zoek naar Peter!" Hij maakte een belletje en binnen 10 minuten stond Peter in het internetcafe haha!

Hij woont in het centrumpje van Nandaime, 5 minuutjes lopen van het internetcafe. We kregen een rondleiding door het huisje, wat er echt prima uitzag! We hadden een kamertje voor ons twee en een badkamer. Fabiola, nichtje van Imara, woont er met haar zoontje Justin. Die herkende ik van foto's, dus dat was leuk om te zien! We dropten onze spullen in ons kamertje en dronken een lekker koud biertje om af te koelen. Daarna nam Peter ons mee voor een rondleiding door Nandaime. We zagen de EHBO post die Vivos een aantal jaar geleden gefinancierd had. Her en der stond er wel iets waar Vivos ooit een project gehad had, leuk om te zien! We kochten op de weg terug nog wat in de supermarkt en maakten ons klaar voor een lekker avondje uit in een restaurant.

Dat ging lekker op z'n Nicaraguaans. Peter had vis besteld en ik vlees, maar beiden was op. Dan maar kip, daarvan weet je zeker dat het in huis is. De ober, een hoogstens 15 jarige jongen, liet ook nog eens bier over Peter vallen, haha! Na lang wachten stond het eten dan op tafel en het liet ons goed smaken. Anna en ik vielen bijna van ons stokkie zo moe waren we, dus trokken we ons lekker terug in onze kamer.

Ik werd vroeg wakker van alle ochtendgeluidjes om me heen. De hanen beginnen te kraaien, de verkopers prijzen al schreeuwend hun verkoopwaar aan op straat en Justin, zoon van Fabiola, kwebbelde er lekker op los. Toch viel ik nog even in slaap voor ik er echt uitging om 8 uur. Een echt Hollands ontbijt met brood met kaas kon natuurlijk niet missen, ahaha! Peter had een programmaatje voor ons bedacht. Cecilia en Roger, de twee Vivos contactpersonen in Nandaime, kwamen langs en hadden het idee om ons mee op pad te nemen. We liepen naar hun huis toe waar Roger de enorme truck tevoorschijn toverde. Hij is aannemer en voert de Vivos projecten uit, dus zo een wagen heeft hij wel nodig. We sprongen achterin en we reden naar de eerste bestemming. Dit was ook een educatief uitstapje, want we waren op zoek naar mogelijke nieuwe Vivos projecten. Na een mooi ritje kwamen we aan bij wat minder moois....de vuilnisbelt. Daar ontmoetten we een familie die daar werkt. Elke ochtend worden er vrachtwagens vol afval gedumpt waar zij alles wat te recyclen valt eruit vissen. Blikjes, flessen, alles wordt er handmatig uitgehaald. Vies en gevaarlijk werk! Kinderen (kinderen!!!) lopen parasieten op omdat ze hun handen er niet kunnen wassen. Als ze eten, eten ze dus met dezelfde handen waarmee ze daarvoor in de viezigheid hebben lopen graaien. Mensen lopen kanker op door de giftige stoffen die vrij komen bij de verbranding van het afval. En daarnaast ligt de hele vuilnisbelt natuurlijk vol met gevaarlijke objecten, je moest dus uitkijken waar je loopt! Toch zie je daar hele vrolijke mensen die met elkaar grappen en gewoon maar hun werk doen. Respect! Cecilia zit te broeden op een nieuw Vivos project hier, maar dat moet nog goed uitgezocht worden. De vrachtwagens arriveerden en de families gingen aan het werk. Als aasgieren doken ze op het afval, net als de hongerige straathonden die daar ook rondliepen. Ze hadden geen oog meer voor ons en stortte zich op het vuil....heftig!

We klommen de jeep weer in en reden door naar de volgende plaats. We kwamen aan in een plattelandsdorpje waar ongeveer 60 mensen woonden. Roger en Cecilia namen ons mee naar een kleuterschooltje. Dat schooltje leek eigenlijk meer op een kippenhok! Een klein gebouwtje, een enkele ruimte, omringt door kippengaas. Plastic tafeltjes en stoeltjes stonden aan de zijkant opgestapeld. Verder was er niets kleurrijks in de kale ruimte te zien. Er hingen wat tekeningen met letters aan de muur, maar verder echt niets. Bovendien was het soms lastig lesgeven omdat als het regent of flink waait, je eigenlijk niet in het lokaal kan zijn. Dit kon wel een opknapbeurt gebruiken! Ik zie het dan in me gedachte al helemaal voor me...een mooi nieuw gebouwtje waar de kinderen veilig les kunnen krijgen, met mooie schoolmaterialen...een rijke leeromgeving zoals de kleuters bij ons in Nederland. Wie weet, als Vivos hiermee aan de slag gaat hebben de kinderen over een jaar misschien wel een mooi schooltje! Dat zal de leerkracht ook wel fijn vinden, die moet leven van $25 per maand! Als ze dan tenminste in een mooiere omgeving werkt, is dat misschien al wat fijner.

Na het schooltje reden we door het mooie platteland terug naar het huis van Peter in Nandaime. Daar was Fabiola begonnen met het koken van spaghetti en had Peter het idee om naar Masaya te gaan. Daar is een grote markt met artesenias. Hij wilde wat inkopen voor Vivos doen. Hij liet zijn bevriende taxichauffeur weten dat we na het eten die kant op wilden gaan. Om 15:00 waren we nog aan het wachten. Om 16:00 stond er dan eindelijk een taxi voor de deur en konden we vertrekken. In een half uurtje kwamen we in Masaya aan en begon onze verstopte shopaholic wakker te worden. Al die leuke souveniertjes! Helaas waren alle kraampjes al aan het sluiten en moesten we een beetje haast maken. First things first, de traditionele dansjurken voor Vivos. Els en ik hebben die al eerder gedragen op een kraampje van Vivos tijdens het Loswalfestival in Diemen. Ook heb ik in zo een jurk de heldenrace gerend en beide keren was dat een groot succes. Peter had toen de jurken van een stedenband uit Tilburg geleend en hij vond het handiger als we er zelf ook een paar hadden. We kozen 5 mooie kleuren uit en maakten er een mooie deal van. Daarna liepen we nog even de rest van de markt over, maar omdat ze al allemaal aan het sluiten waren, was het minder leuk shoppen.

Toen we terug in Nandaime kwamen hebben we lekker voor het huis van Peter gechilld, net als echte Nica's. Die zitten namelijk gerust de hele dag op hun schommelstoel voor de deur. We kochten als avondeten een lekkere sandwich bij de buurvrouw en genoten van de optochten die voorbij kwamen. Over een maand is het hier feest, dan wordt de nieuwe koningin van de patronaatfeesten gekozen. Daar zijn ze nu dus al flink mee bezig. We lazen nog wat en vielen toen lekker in slaap.

De volgende ochtend ging om 07:00 de wekker, want we gingen mee om Justin, de zoon van Fabiola, naar school te brengen. Hij zit op de kleuterschool, wat natuurlijk voor mij erg leuk was om te zien. De kindjes dragen op deze leeftijd nog geen uniform, maar ze zien er allemaal erg netjes uit. Na het ontbijt stond de taxichauffeur weer voor de deur, een volle dag stond op ons te wachten. Eerst reden we weer naar Masaya. Daar kochten Anna en ik een echte Nicaraguaanse hangmat, supermooi (en goedkoop!). We hadden een DHL op de markt gezien, dus we hadden zo bedacht dat alles wat we die ochtend kochten, we gelijk op konden sturen naar Nederland. We shopten er flink op los, maar dit gelukkige gevoel verging al gauw toen we alle spullen op de weegschaal bij DHL legden. Het zou ons $300 kosten om alles in 4 dagen op te sturen naar Nederland.....watttt!!!? Dat was niet de bedoeling! Sta je dan met twee mega hangmatten en nog meer souveniertjes!

Gelukkig was er nog een "Correo de Nicaragua" in de buurt, waar we voor veel goedkoper de spulletjes op konden sturen. We werden een kwartier lang verschillende kanten opgestuurd voordat we het postkantoor eindelijk gevonden hadden. Daar aangekomen stond er natuurlijk weer een nieuwe uitdaging op ons te wachten. We moesten namelijk zelf een doos zoeken voor de souveniertjes en tape kopen om de hangmatten goed aan elkaar te tapen. De boekenwinkel op de hoek was natuurlijk dicht, dus moesten we op zoek naar een andere winkel waar we tape konden kopen. Onderweg vonden we een perfect formaat doosje op de grond en gelukkig konden we tape kopen in het volgende winkeltje wat we tegenkwamen. Anna ging aan de slag met het dichttapen van de hangmatten en ik deed het papierwerk. Toen overal een adres opgeplakt zat en we betaald hadden konden we eindelijk weer door met het dagprogramma! Nu maar hopen dat de pakketjes daadwerkelijk aankomen!

We reden met de hele brigade door naar Soraya, een kunstenares. Zij heeft verschillende muurschilderingen in Diemen gemaakt en Peter wilde haar weer uitnodigden. Ze bespraken dit alles onder genot van een lekkere lunch in haar prachtige huisje. Zo een huisje zou ik ook wel willen hebben, wat was het leuk ingericht! Een enorme regenbui dreef ons naar binnen, en toen het weer droog was vertrokken we weer. Eerst vroeg ik haar nog gauw of het mogelijk was of zij een foto van mij en Anna kon schilderen, als aandenken van onze reis. Dit kon, we hoefden alleen maar een foto op te sturen. Dat zou wel een geweldig aandenken zijn aan onze reis!

Op de terugweg naar Nandaime bezochten we nog het Parque Nacional Volcan Masaya. Nicaragua heeft namelijk enorm veel vulkanen, volgens de gids wel 400, waaronder 7 actief. De vulkaan die wij zagen was enorm aan het roken, echt gaaf om te zien! We konden de krater zien, maar mochten niet het uitzichtpunt op, in verband met explosies. Spannend! Het was een prachtig uitzicht over groen Nicaragua. Daarna reden we door naar Lago Apoyo. Wauw, wat een uitzicht! Echt heel erg mooi! Een enorm meer in een krater van een oude vulkaan, met op de achtergrond het meer van Nicaragua en nog meer vulkanen. Wauw! Moe maar voldaan reden we terug naar Nandaime. Ik kon mijn ogen bijna niet meer openhouden maar er is zoveel te zien onderweg! Vooral de enorme kleurrijke trucks en de mannen die daar achterin aan het chillen zijn vind ik grappig om te zien.

Terug in Nandaime vroeg Fabiola me of ik nog naar de kapper wilde. Ik liep namelijk al dagen te klagen over mijn lange droge haar, wat sinds mijn reis geen knipbeurt meer had gehad. Zon, zee, chloorwater en vaak wassen is natuurlijk funest voor je haar. Bovendien was het enorm gegroeid en kon er echt wel een stuk van af. Fabiola schakelde een hulplijn in en binnen 10 minuten stond de kapper in de woonkamer. Anna gaf commentaar op de achtergrond en riep dat het er goed uit zag. Toen ze klaar was, waren we het er over eens dat er nog we een klein stukje van af kon, het was nog steeds zo droog! Ze is toen nog flink gaan knippen! Het eindresultaat is...mehh ik ben er nog niet echt blij mee, de voorkant wel erg kort....ach, dit groeit (hopelijk snel!!!) weer aan, haha! Het voelt wel een stuk beter, en ik weet zeker dat als ik het morgenochtend borstel het niet meer aanvoelt als een stuk aangespoeld scheepstouw.

Na een kleine snack als avondeten ontdekten we de wastobbe, waar Fabiola elke ochtend de was in doet (en Justin in wast haha). Eigenlijk konden we wel wat schone shirtjes en onderbroeken gebruiken, en al lachend begonnen we aan de was. Leuk om het zo te doen, maar na een paar shirtjes begint het toch wel saai en zwaar te worden. Maar toch fijn toen alles netjes en schoon aan de lijn hing. Daarna was het tijd om onze tas in te pakken, nog even een frisse douche te nemen en het bed in te duiken. De ochtend erop was het tijd om Nandaime na 3 nachten te verlaten, jammer! Het was echt bijzonder om hier geweest te zijn! Na even wachten bij het plein kwam de bus naar Granada de hoek al om. Onze tassen gingen het dak op en binnen een uurtje waren we in Granada!

Daarover volgende keer meer ;-)

Veel liefs, Sas