Ik leef nog!

Hoi allemaal!

Ik leef nog!! Er was namelijk een kleine kans dat ik dit niet meer zou kunnen navertellen ;-) Ik heb namelijk de Death Road gefietst! De Death road is voor heel lang de enige verbinding geweest naar La Paz. In 2007 is er een nieuwere, veiligere weg aangelegd en wordt de Death road alleen nog maar gebruikt voor fietsers en cocaboeren. De weg is niet breder dan 3,2 meter en de afgrond kan wel 600m diep zijn! Daar wil je dus echt niet van af fietsen!

We begonnen in La Cumbre op 4700m hoogte en legden de eerste 25km bergafwaarts op asfalt af. Dat was wel even fijn, zo konden we wennen aan de fietsen en de enorme snelheid. Boven was het nog behoorlijk koud. We scheurden door prachtig berggebied met besneeuwde bergtoppen, echt heel mooi! Na ongeveer elke 15 minuten stopten we even om onze vingers te strekken en om van het uitzicht te genieten.

Er was 5km bergopwaarts, maar ivm de grote hoogte is dat bijna onmogelijk om te fietsen. Daarom gingen wij en de fietsen weer het busje in en legden we dat stuk relaxt af. We aten een lekker broodje kaas zodat we weer op kracht waren gekomen voor het echte werk: de Death road! Dat was wel even andere koek dan het stuk asfalt! De weg is onverhard en ligt vol met losse stenen. Scherpe haarspeldbochten brengen je naar beneden. O mijn hemel, waar ben ik aan begonnen! Andere organisaties scheurden ons aan de linkerkant vlak langs de afgrond voorbij....bbrr! Nou ik doe het mooi op m'n eigen tempo!

Ook hier hadden we veel stops, wat echt prettig was! Van al dat remmen krijg je gauw kramp in je vingers. Ik vertelde jullie dat we de tocht begonnen tussen de besneeuwde bergtoppen, nou inmiddels fietsten we door een mistig junglegebied. Naarmate we steeds verder beneden kwamen, kregen we het steeds warmer en liet de zon zich ook steeds meer zien. Alle laagjes kleding gingen langzaam uit en we legden de route verder af in een korte broek en hempje. (Ja mam, ik had ook een helm op!). Af en toe crosten we door een waterval of een kleine plas water, en dat was echt lekker verkoelend!

Toen we bij het eindpunt aankwamen was ik toch wel blij dat alles zonder problemen was verlopen. Zelfs geen lekke banden oid! Het was een spannende tocht, waarbij ik echt gefocust aan het rijden was. Maar als je gewoon rustig aan deed (vooral in de bochten), en aan de rechterkant bleef rijden, kon er eigenlijk niets gebeuren. Toch zijn er behoorlijk wat fietsers naar beneden gestort, puur stomme ongelukken. Ben ik even blij dat ik in Nederland, fietsband ben opgegroeid!

We sloten de tocht af met een lekker koud biertje en daar kregen we ook een tshirt als bewijs dat we het mooi geflikt hebben! We reden een stukje door met het busje en daar kregen we een lekkere pasta lunch. Toen was het tijd om terug te gaan naar La Paz en op dat moment vroeg ik me af...hoe komen we eigenlijk terug? En wat ik vreesde bleek de waarheid te zijn...we reden terug over de Death road! Whaa! Op m'n fiets had ik alles zelf in de hand, maar nu moest ik vertrouwen op de bestuurder! Af en toe stopten we even en deed de gids de deur open om te laten zien dat er echt maar 10cm tussen de bus en de afgrond zat. Dat hoef ik echt niet te weten! Ook zagen we een auto beneden in de afgrond liggen, compleet wrakstuk. Jak! Toen we weer op het asfalt reden kon ik pas weer rustig ademhalen en was ik blij dat ik de Death road 2x overleefd heb!!

Terug in La Paz aten we in een tentje met den Nederlandse eigenaar. Ik bestelde lekker gado gado, jaja, dat in Bolivia! De volgende dag was onze laatste dag in La Paz. Nigel en Diede vertrokken al in de ochtend naar Copacabana. Liselotte, Inge en ik deden onze laatste inkopen. Ik vertrok met een volle tas naar het postkantoor, om daar alles naar huis op te sturen.

Alles werd gecheckt en in een mega doos gedaan. De werd goed dichtgeplakt en voorzien van een kopie van m'n paspoort. Ik moest nog wat papierwerk invullen en toen was de doos klaar om te vertrekken! Ik ben benieuwd hoe lang het duurt, volgens de meneer van het postkantoor duurt het ongeveer 20 dagen.

Inmiddels ben ik in Copacabana (niet het mooie strand in Rio). Een klein dorpje aan het Titicacameer! Vanuit hier ga ik naar Isla del Sol, het zoneiland wat voor de inca's erg belangrijk was. Ik ben erg benieuwd wat ik daar zal aantreffen, ik hoor van mensen dat er een magische sfeer hangt, de geschiedenis is nog echt te voelen.

En zo ben ik alweer bijna klaar in Bolivia. Ik heb zoutvlaktes, Andes, jungle, pampa en nog meer verschillende landschappen gezien. Dit land is echt bijzonder!

Tot schrijfs!! Kus!