Wat nou vakantie?!

Buenas!

Vanaf nu mijn blog in meervoud, hoe leuk! Er is nu een week voorbij sinds Anna hier is, en we kletsen er nog steeds flink op los, hihi! We hebben al een heleboel gezien en gedaan, waarover ik jullie zal vertellen!

Anna werd door haar jetlag nogal vroeg wakker in Alajuela, het dorpje vlak bij het vliegveld. Dat was maar goed ook, want we moesten vroeg op om de bus te pakken. Niet echt relax voor Anna, maar we wilden naar, Tortuguero. Een rustig stadje met een nationaal park en schildpadden! Daar kun je beter uitrusten van een lange reis dan in een vliegveld stadje waar niets te beleven is! Om half 8 hadden we de bus naar San Jose. Daar pakten we een taxi naar een ander busstation om vervolgens in de bus van 9 uur te stappen. Deze bus bracht ons naar Cariari waar we weer moesten overstappen. We hadden zoveel lol in deze bus. Iedereen is hier namelijk erg behulpzaam. Zo ook deze buschauffeur. We wisten al hoe we in Tortuguero moesten komen, maar deze chauf wilde daar wel echt zeker van zijn. Hij legde me nogmaals uit hoe je daar moest komen, en voor de zekerheid vroeg hij een medepassagier om de uitleg te vertalen voor ons in het Engels. Lief! Wat zo grappig was dat Anna nog niet echt Spaans spreekt, dus die hoorde door het geratel door alleen maar "Cariari, Cariari, Cariari". Zeg dat maar eens snel een paar keer achter elkaar, dan snap je wel dat het grappig klinkt.

Na 3 bussen kwamen we bij een riviertje aan waar een boot op ons lag te wachten. De rit duurde langer dan verwacht, bijna 2 uur! Maar, wauw! Wat was het hier mooi! Prachtig junglegebied, ik snap wel dat ze de omgeving van Tortuguero de "mini-amazone" noemen! We hadden nog geen accommodatie, maar die was gauw gevonden. Tortuguero is namelijk een heel klein dorpje tussen rivier en zee. Er zijn geen verharde wegen en dus ook geen auto's (dat beseften we pas veel later haha!). Het leek wel een eiland, zo afgelegen was alles! We hadden geen keuken in het hostel, dus we gingen lekker uit eten. Caribische kip, jam! Alles komt hier met "casado", rijst en bonen. Lekker hoor! Na het eten stond me in het hostel nog een lekkere snack te wachten. Mijn ouders hadden namelijk aan Anna een kilo kaas meegegeven! Haha! Die moest met deze hitte natuurlijk snel op, dus we namen de dag nog even door met lekkere blokjes kaas en een biertje! We waren erg moe van de lange reis en het vroeg opstaan, dus we lagen er bijtijds in.

De volgende dag was een dag waar Anna erg naar uit had gekeken: strand! Lekker met een boekje erbij, heerlijk! In de middag boekten we tours voor die avond en de volgende dag. Tortuguero betekend namelijk schildpad, en dat ie niet een gekke naam voor deze plek. Het is namelijk een populaire broedplaats voor schildpadden! Als we geluk hadden konden we schildpadden aan land zien komen, eieren leggen en weer terug de zee in gaan. Om 21:00 begon de tour en toen we aankwamen bij het kantoortje stond de gids op springen, er was een schildpad op het strand, erg dichtbij! In eens snel tempo haastten wel ons naar het strand. Daar was de schildpad al klaar met het leggen van ruim 100 eieren. Op dit moment was ze de eieren aan het bedekken met zand, als camouflage. Na 20 minuutjes kroop het enorme beest de kuil met eieren uit, en kroop ze uitgeput terug de zee in. Dit was zo bijzonder om te zien, wat hadden we een geluk! We besloten nog een stuk over het strand te lopen in de hoop meer schildpadden te zien. Op de terugweg, na een uur gewandeld te hebben, zagen we er nog eentje net terug de zee in gaan, cool!!

De volgende ochtend, arme Anna, moesten we weer vroeg op. We hadden namelijk een kano tour geboekt! Om 06:00 vertrok ons kanootje en tot onze grote verbazing hoefden we niet te peddelen, dat deed onze gids. Daar waren we stiekem wel blij mee haha! Al gauw zagen we, naast het prachtige junglegebied, al een boel dieren. De meest uiteenlopende vogels vlogen voorbij. We zagen apen die met hun jong door de bomen slingerden en genoten van een lekker vers hapje blaadjes. Ook zwom er hier en daar een baby kaaiman voorbij en toen we even kort aan land gingen speelden we wat met een kleine mini rode kikker (die dus giftig bleek te zijn haha). Na 4 uurtjes rondgedobberd te hebben kwamen we weer terug in het dorpje. We genoten die avond van een mega pizza om vervolgens daarna weer bijtijds naar bed te gaan, want we moesten de volgende ochtend wederom vroeg op...

Om 05:30 vertrok ons bootje weer richting beschaafde wereld. Vanuit daar legden we de hele route terug naar San Jose weer af. In San Jose hadden we ruim 3 uur voordat onze volgende bus kwam. We konden onze tas kwijt bij een schattig oud mannetje die ook de wc's schoonhield. Hierdoor hadden we wat tijd om San Jose te ontdekken. Gauw beseften we dat er echt niet zoveel aan was, dat hadden we al eerder gehoord. Na een korte stadswandeling liepen we terug naar de bus. Die bus bracht ons in 5 uurtjes naar onze volgende bestemming: Monteverde.

Geen strand maar jungle en outdoor activiteiten! We kwamen aan in ons kleine schattige hostel waar we ons al gelijk op ons gemak voelden. We hadden weer ons eigen kamertje, toch wel lekker hoor! (Stel je dus twee rommelkonten voor in een kamertje van 4 bij 4....) We kookten zelf een lekkere maaltijd en maakten een plan voor de volgende dag. Omdat Costa Rica behoorlijk duur is, wilden we eigenlijk het liefst zo snel mogelijk door naar Nicaragua. Maar niet zonder nog wat cools gedaan te hebben natuurlijk!

De volgende ochtend genoten we van het lekkere hostel ontbijtje en maakten we een korte wandeling in de omgeving van het dorpje. Daarna hadden we een koffie/cacao/suikerriet tour! Ik had over alle 3 al veel geleerd tijdens mijn reis, maar voor Anna was zo een koffie tour natuurlijk erg leuk! We zagen nog een luiaard ook, dus mijn dag was ook weer gemaakt haha! Ik kreeg naarmate de dag verstreek steeds meer kriebels in mijn buik, want de volgende activiteit kwam steeds dichterbij, namelijk: zipline! We zouden met 13 kabels, waaronder eentje de langste van Latijns Amerika, door de jungle zoefen! Ik ben al niet dol op hoogtes, maar tijdens de Machu Picchu tour had ik het al eens gedaan en wist ik hoe vet het was. Toch blijft het spannend!! Toen we aankwamen bij het adventure center begon het natuurlijk keihard te regenen. De instructeur vertelde dat het remmen nu nog lastiger zou gaan....fijn! Gelukkig waren de eerste twee kabels kort en kon je oefenen en een beetje wennen. Daarna werden de kabels steeds langer, tot we bij de laatste twee aankwamen waar je anders vastgebonden werd. Als Superman zoefden we de kabels af, eentje meer dan 1,5km lang!

De echte adrenaline gierde pas door ons lijf toen we aankwamen bij de mega Tarzan swing! Via een gammel bruggetje kwam je aan bij een platform wat ruim 20 meter hoog was. Daar werd je vastgemaakt aan twee kabels, die je goed moest vasthouden. Toen zeiden ze dat ik door mijn knieën moest zakken. Ik jammerde nog dat ik eigenlijk niet zeker wist of ik dit wel wilde doen, en of ze niet nog even goed konden checken of alles goed vast zat. Maar daar hadden ze geen oren naar. Een klein zetje was voldoende om me van het platform af te krijgen. Mijn gekrijs was tot diep in de jungle te horen, arme luiaarden, ik weet zeker dat ik ze wakker geschreeuwd heb. Trillend, bibberend en helemaal in de war ("mi corazon, mi corazon!!") kwam ik beneden en kon ik ineens niet meer stoppen met lachen...vet!!! Inmiddels stond Anna klaar op het platform, arm kind. Die heeft me zo horen schreeuwen! 1, 2, 3...ja hoor! Daar ging ze! Een klein kreetje kwam eruit, huh? Maar ook Anna moest na afloop even bijkomen, die kon van angst gewoon niets meer uit haar keel krijgen, haha!

Nat en koud liepen we terug naar het busje wat ons weer naar het hostel bracht. Eigenlijk hadden we nog een avondprogramma, een nachtwandeling door de jungle, maar de dag zat al zo vol dat we het eigenlijk wel al genoeg vonden. Bovendien moesten we de volgende dag, jawel, wéér vroeg op.....

Om 5:15 liepen we samen met een meisje uit Nieuw-Zeeland naar het busstation (wat op een pokke steile heuvel ligt, waarom?! Ze hebben daar nooit van stedenbouw gehoord ofzo, Els, ze hebben je nodig daar! Haha). Deze bus bracht ons over dezelfde hobbelige weg terug naar de Panamerica highway. Daar moesten we eruit springen en yesss, de bus richting de grens kwam er net aangereden! We slingerden onze tassen de bus in en we konden weer lekker rustig zitten tot de grens. Onderweg stopten we nog even voor ontbijt. Hier eten ze ook gewoon rijst en bonen voor ontbijt, dat ze er nooit moe van worden!

Toen we bij de grens van Costa Rica en Nicaragua aankwamen konden we al gelijk merken dat Nicaragua een stuk minder "gepolijst" is als Costa Rica. Daar zijn ze gewend aan toerisme. Iedereen spreekt Engels en het ziet er allemaal prachtig uit. Maar Nicaragua heeft dat, gelukkig, een stuk minder. De grensovergang was dan ook een hele happening, maar daarover meer in mijn volgende blog ;-)

Voor de laatste keer, op z'n Tico's,

Pura Vida! Kus!