Scheurend door Nicaragua
Door: Saskia
Blijf op de hoogte en volg Saskia
21 Juni 2013 | Nicaragua, San Juan del Sur
Buenas, todo tuani?
We zijn in Nicaragua! Voor mij is dit toch wel erg bijzonder. Al mijn hele leven hoor ik allerlei verhalen van mijn buurman Peter, die een huisje in Nandaime heeft. Ook ben ik natuurlijk sinds een paar jaar actief lid bij Vivos en hoor ik dus veel over Nicaragua. Niet te vergeten dat mijn buurmeisje Imara uit Nicaragua komt en ze me geholpen heeft met het Spaans leren. Ook heb ik daar wel eens lekker Nicaraguaans gegeten, jam! Toen kon ik me niet voorstellen dat ik hier op een dag echt zou zijn, die dag is toch echt gekomen!
Ik heb jullie achtergelaten bij de chaotische grensovergang. We stapten de bus uit en gingen in de rij staan voor de exitstempel van Costa Rica. Achter een hek hoorden we het geschreeuw van mensen die je geld wilden omwisselen. "Cambio cambio cambio, dólares, dólares, dólares, córdobas, córdobas, córdobas, cólones, cólones, cólones!!!" De rij ging best vlot en de stempel in ons paspoort was zo gezet. We moesten een korte wandeling maken naar het migratiekantoortje van Nicaragua. Daar begon de stress. Je moet normaal gesproken altijd een papiertje invullen waarop je dezelfde gegevens invult die ook op de paspoort staan. Een aantal mannen stonden met dit briefje te wapperen en wilden ons wijs maken dat we deze moesten kopen! Ja hoor, daar trappen we mooi niet in! Wel kochten we een kaartje voor $1.- bij een vrouw in een kantoortje. Waarvoor dat was, weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet, haha. Nadat onze paspoorten gestempeld waren, moesten we ook daar aan de douane nog eens $12.- betalen. Dat wisten we wel al, dus dat was geen verrassing.
Ok, we zijn in Nicaragua! We ontmoetten een aardige straatverkoper die ons hielp met het wisselen van geld en die ons in de juiste richting leidde. Dankzij zijn aanwijzingen konden we de bus zo vinden en wisten we dat we niet nog eens moesten betalen. We wimpelden enkele taxi chauffeurs af en pakten de lokale bus, chicken bus, naar het volgende dorpje. Daar besloten we toch maar wel een taxi te nemen voor het laatste stukje, omdat de volgende bus nog wel eens lang op zich kon laten wachten. Toen waren we, tegen lunchtijd, aangekomen in onze eerste Nicaraguaanse bestemming, het kustplaatsje San Juan del Sur!!
We checkten in in het party hostel Pacha Mama, dumpten onze spullen in de dorm en gingen het stadje verkennen. Aan de boulevard aten we een lekker visje en genoten we van de mooie baai die vol lag met vissersbootjes. Daarna was het tijd voor klusjes. Mijn was moest nodig gedaan worden en ook mijn benen konden wel een harsbeurt gebruiken. Anna ging lekker het strand op met Kathrine en ik voegde me later bij hun. Een klein regenbuitje bracht ons terug naar het hostel, waar we ons klaarmaakten voor het eerste feestje: pirate party...aaarrrggghh!!!
Kathrine was in een ander hostel en toen we haar weer zagen voor avondeten was ze met nog twee van haar hostel. David, een Zwitserse jongen en Kristina, een meisje wat ik al eens eerder in Colombia ontmoet had! Zo toevallig!! We vonden een heeeeerlijk lokaal restaurantje. Voor €4,- kreeg je een enorm vol bord met sappige kip van de BBQ, bakbanaan, salade en natuurlijk rijst met bonen. Het smaakte zo verrukkelijk, jam! We hadden een goede bodem gelegd voor het feestje, dus we keerden terug naar het hostel. Daar stond de piratenmuziek al op en voegden we ons bij de rest. Het was een gezellig feestje wat zich later naar de bar aan de zee verplaatste. Daar werd gezellig gedanst en toen deze bar sloot verplaatste de dansmoves naar de volgende bar. Die ochtend was onze wekker in Costa Rica om 4:30 gegaan, en 24 uur later lagen we er weer in...ojeee! Dat krijg je er van als je zo lang niet meer samen uitgegaan bent!
De volgende dag deden we het lekker rustig aan. Lekker geluncht met heerlijke koffie in een schattig cafeetje en daarna gingen we nog even het strand op. Die avond deden we het rustiger aan want de volgende dag stond er weer wat vets op het programma: surfen! In de ochtend stond de jeep al voor ons klaar, en toen iedereen een plank had uitgekozen waren we klaar om te gaan. We gingen naar Playa Madera, daar was volgens de surf shop eigenaar de beste swell. Toen we aankwamen maakte Anna zich klaar voor haar eerste les en sprong ook ik gelijk het water in. De golven waren enorm! Wauw! Ik probeerde er een paar te pakken, maar de golven achterin waren echt nog te veel voor mij. Ik besloot dus wat meer te oefenen met de kleine golfjes aan het begin van het strand. Dat ging lekker en na 2 uur surfen was het echt wel even tijd voor een pauze.
De tweede ronde surf ging echt nog beter dan de vorige. Ik was echt super blij want het lukte me nu ineens om op de plank te springen zoals het hoort. Niet met je knieën eerst, zoals ik voorheen deed, maar in een keer met beide voeten op de plank! Nice! Anna was het ook gelukt om een paar keer op te staan, echt goed! Ze had wel veel water binnengekregen waardoor ze zich op het einde niet zo lekker voelde. Balen :(
De jeep bracht ons terug naar San Juan rond de tijd dat de zon onderging. Het is al zo mooi in Nicaragua, en de ondergaande zon maakt alles er nog mooier uitzien! De baai in San Juan was mooi rood, oranje en donkerpaars verlicht. We genoten nog even van de zonsondergang en gingen daarna terug naar het hostel voor een frisse douche. Anna was nog steeds niet lekker dus besloot niet mee uit eten te gaan. Met de surf crew aten we een lekkere burger. Ik was zo kapot van de afgelopen drukke dagen, en van de 24 uurs marathon, van de surf, dat ik besloot na het eten lekker terug te gaan naar het hostel. Ook wilde ik even kijken hoe het ging met Anna, maar die lag lekker te slapen.
Die ochtend voelde Anna zich gelukkig beter, waardoor we besloten door te gaan naar de volgende bestemming: Isla Ometepe. Dit eiland in het meer van Nicaragua is gevormd door twee vulkanen. De Concepción en de Maderas vulkaan. Concepción is de grootste en nog steeds actief! We namen de ferry van 11 uur naar het eiland en al gauw doemde deze grote reus van 1610m op. Aan wal stond natuurlijk iemand van een hostel ons op te wachten, maar zijn praatje klonk goed en hij had een goede prijs voor een kamer, dus we gingen met hem mee. De dorm voor $6 zag er prima uit dus we besloten om hier voor een nachtje te blijven. Na een lekkere lunch maakten we een plan voor die middag en de volgende dag.
We besloten een scootertje te huren voor 24 uur. Zo konden we die middag en de volgende dag lekker het eiland verkennen. We gingen die middag naar een strandje in de buurt. Ik rijd natuurlijk nooit op een scooter dus het was even wennen in het begin. Anna sprong bij me achterop en vamos! Kathrine sukkelde er met een slakkengangetje achteraan, waardoor ik soms even gas los moest laten om te zien of ze nog wel achter ons reed haha! Ik had enorme lol onderweg. De toeter wordt hier namelijk voor alles gebruikt. Om hoi te zeggen, in te halen, te bedanken voor het inhalen etc etc. Nu was ik degene die er flink op los toeterde en iedereen vrolijk begroette. Anna en ik kwamen niet meer bij met zijn tweeën op dat ding, en we hadden zo een vermoeden dat onze aanwezige verschijning nog wel eens de krant zou kunnen halen, haha!
Aangekomen bij het strandje, een kleine 6km van het dorpje, nestelden we ons in het zwarte vulkaanzand. Een natuurlijke pier liep het meer in en je kon er een mooi stukje op wandelen. Om de Concepción verzamelden zich wolken die zich samenklonterden, wat een dreigend gezicht gaf. Het leek net alsof er een uitbarsting aan zat te komen en samen met de evacuatieroutes die we onderweg tegenkwamen, vonden we het eiland echt iets onheilspellends hebben. Mysterieus mooi! We genoten van een prachtige zonsondergang en haastten ons als de wiedeweerga terug naar de scooters voor de zandvlooien ontwaakten en ons in de gaten kregen. We parkeerden de scooter voor het hostel en zochten een lekkere pizzeria op. We besloten de restjes mee te nemen voor de lunch voor de volgende dag. Uitgeput dook ik vroeg mijn bed in en was ik echt binnen 5 minuten weg.
De volgende ochtend stonden we vroeg op, pakten we onze spulletjes in en scheurden we weg op onze scootertjes. We besloten door te rijden tot het einde van de betegelde weg, want we durfden het risico niet te nemen om over de onverharde zandweg te rijden. Onderweg genoten we van het prachtige uitzicht, wat is het hier mooi! Anna nam wat foto's onderweg en ik toeterde er weer flink op los, haha! Aan het einde van de weg bleek er niet zoveel te zijn. We dronken een bakkie koffie en aten "nacatamales". Dit is een bundeltje van groenten, varkensvlees, kruiden en een maïs tortilla, ingepakt in bananenbladeren. Eigenlijk eten ze nacatamales alleen in het weekend in Nicaragua, maar toen we het zagen wilden we het natuurlijk wel uitproberen! Lekker, maar wel machtig als ontbijt hoor!
Op de terugweg gingen we nog langs "ogo de aqua", de naam voor de natuurlijke zwembaden op het eiland. We moesten een hek door en liepen toen door iemands akker vol bomen en paarden. Net toen we ons afvroegen of dit wel de goede weg was, kwamen we uit bij de zwembaden. Prachtig zag het eruit, heerlijk koel water! Maar helaas hadden we niet zoveel tijd meer omdat we de ferry terug moesten halen. Iets sneller reden we terug, oei we hadden echt nog maar weinig tijd. Terug aangekomen bij de hostel eigenaar (die dus ook een scooterzaakje had) vertelde mij en Anna dat we een lekke band hadden. ¿Que? Echt niet, dat hadden we anders wel gemerkt hoor! Het was namelijk zo dat ze ons voordat we vertrokken foto's lieten maken van de scooter. Zo konden we achteraf laten zien dat eventuele schade al aangericht was voor wij de scooter huurden. Gelukkig kon onze band gewoon opgepompt worden en hoefden we niet te betalen. Kathrine daarentegen had wel een schade die, volgens de eigenaren, door haar was aangericht. "Jij bent gewoon ergens tegengaan gereden!" En dat terwijl die arme Kathrine zo rustig aan reed continue! Natuurlijk heeft zij niets kapot gemaakt en de beschadigingen waren zelfs al op haar foto's te zien! Zij geloofde hen niet, en hen haar niet, dus dat schoot niet op. Na een lange discussie, en het missen van de ferry, besloot ze uiteindelijk de $25 boete maar te betalen. Wat een afzetterij!!! Maar, we hebben er onze leuke tijd op Ometepe niet door laten verpesten.
Wonder boven wonder stond er toen we in de haven aankwamen nog een ferry. We sprongen erop en na 10 minuutjes vertrok deze, chill! Anna en ik waren klaar voor een nieuwe bestemming, een bestemming die niet in de Lonely Planet staat en waar dus ook geen toerist te vinden is....wat we daar te zoeken hebben, hoor je de volgende keer maar weer ;-)
Hasta Luego! Kus!
We zijn in Nicaragua! Voor mij is dit toch wel erg bijzonder. Al mijn hele leven hoor ik allerlei verhalen van mijn buurman Peter, die een huisje in Nandaime heeft. Ook ben ik natuurlijk sinds een paar jaar actief lid bij Vivos en hoor ik dus veel over Nicaragua. Niet te vergeten dat mijn buurmeisje Imara uit Nicaragua komt en ze me geholpen heeft met het Spaans leren. Ook heb ik daar wel eens lekker Nicaraguaans gegeten, jam! Toen kon ik me niet voorstellen dat ik hier op een dag echt zou zijn, die dag is toch echt gekomen!
Ik heb jullie achtergelaten bij de chaotische grensovergang. We stapten de bus uit en gingen in de rij staan voor de exitstempel van Costa Rica. Achter een hek hoorden we het geschreeuw van mensen die je geld wilden omwisselen. "Cambio cambio cambio, dólares, dólares, dólares, córdobas, córdobas, córdobas, cólones, cólones, cólones!!!" De rij ging best vlot en de stempel in ons paspoort was zo gezet. We moesten een korte wandeling maken naar het migratiekantoortje van Nicaragua. Daar begon de stress. Je moet normaal gesproken altijd een papiertje invullen waarop je dezelfde gegevens invult die ook op de paspoort staan. Een aantal mannen stonden met dit briefje te wapperen en wilden ons wijs maken dat we deze moesten kopen! Ja hoor, daar trappen we mooi niet in! Wel kochten we een kaartje voor $1.- bij een vrouw in een kantoortje. Waarvoor dat was, weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet, haha. Nadat onze paspoorten gestempeld waren, moesten we ook daar aan de douane nog eens $12.- betalen. Dat wisten we wel al, dus dat was geen verrassing.
Ok, we zijn in Nicaragua! We ontmoetten een aardige straatverkoper die ons hielp met het wisselen van geld en die ons in de juiste richting leidde. Dankzij zijn aanwijzingen konden we de bus zo vinden en wisten we dat we niet nog eens moesten betalen. We wimpelden enkele taxi chauffeurs af en pakten de lokale bus, chicken bus, naar het volgende dorpje. Daar besloten we toch maar wel een taxi te nemen voor het laatste stukje, omdat de volgende bus nog wel eens lang op zich kon laten wachten. Toen waren we, tegen lunchtijd, aangekomen in onze eerste Nicaraguaanse bestemming, het kustplaatsje San Juan del Sur!!
We checkten in in het party hostel Pacha Mama, dumpten onze spullen in de dorm en gingen het stadje verkennen. Aan de boulevard aten we een lekker visje en genoten we van de mooie baai die vol lag met vissersbootjes. Daarna was het tijd voor klusjes. Mijn was moest nodig gedaan worden en ook mijn benen konden wel een harsbeurt gebruiken. Anna ging lekker het strand op met Kathrine en ik voegde me later bij hun. Een klein regenbuitje bracht ons terug naar het hostel, waar we ons klaarmaakten voor het eerste feestje: pirate party...aaarrrggghh!!!
Kathrine was in een ander hostel en toen we haar weer zagen voor avondeten was ze met nog twee van haar hostel. David, een Zwitserse jongen en Kristina, een meisje wat ik al eens eerder in Colombia ontmoet had! Zo toevallig!! We vonden een heeeeerlijk lokaal restaurantje. Voor €4,- kreeg je een enorm vol bord met sappige kip van de BBQ, bakbanaan, salade en natuurlijk rijst met bonen. Het smaakte zo verrukkelijk, jam! We hadden een goede bodem gelegd voor het feestje, dus we keerden terug naar het hostel. Daar stond de piratenmuziek al op en voegden we ons bij de rest. Het was een gezellig feestje wat zich later naar de bar aan de zee verplaatste. Daar werd gezellig gedanst en toen deze bar sloot verplaatste de dansmoves naar de volgende bar. Die ochtend was onze wekker in Costa Rica om 4:30 gegaan, en 24 uur later lagen we er weer in...ojeee! Dat krijg je er van als je zo lang niet meer samen uitgegaan bent!
De volgende dag deden we het lekker rustig aan. Lekker geluncht met heerlijke koffie in een schattig cafeetje en daarna gingen we nog even het strand op. Die avond deden we het rustiger aan want de volgende dag stond er weer wat vets op het programma: surfen! In de ochtend stond de jeep al voor ons klaar, en toen iedereen een plank had uitgekozen waren we klaar om te gaan. We gingen naar Playa Madera, daar was volgens de surf shop eigenaar de beste swell. Toen we aankwamen maakte Anna zich klaar voor haar eerste les en sprong ook ik gelijk het water in. De golven waren enorm! Wauw! Ik probeerde er een paar te pakken, maar de golven achterin waren echt nog te veel voor mij. Ik besloot dus wat meer te oefenen met de kleine golfjes aan het begin van het strand. Dat ging lekker en na 2 uur surfen was het echt wel even tijd voor een pauze.
De tweede ronde surf ging echt nog beter dan de vorige. Ik was echt super blij want het lukte me nu ineens om op de plank te springen zoals het hoort. Niet met je knieën eerst, zoals ik voorheen deed, maar in een keer met beide voeten op de plank! Nice! Anna was het ook gelukt om een paar keer op te staan, echt goed! Ze had wel veel water binnengekregen waardoor ze zich op het einde niet zo lekker voelde. Balen :(
De jeep bracht ons terug naar San Juan rond de tijd dat de zon onderging. Het is al zo mooi in Nicaragua, en de ondergaande zon maakt alles er nog mooier uitzien! De baai in San Juan was mooi rood, oranje en donkerpaars verlicht. We genoten nog even van de zonsondergang en gingen daarna terug naar het hostel voor een frisse douche. Anna was nog steeds niet lekker dus besloot niet mee uit eten te gaan. Met de surf crew aten we een lekkere burger. Ik was zo kapot van de afgelopen drukke dagen, en van de 24 uurs marathon, van de surf, dat ik besloot na het eten lekker terug te gaan naar het hostel. Ook wilde ik even kijken hoe het ging met Anna, maar die lag lekker te slapen.
Die ochtend voelde Anna zich gelukkig beter, waardoor we besloten door te gaan naar de volgende bestemming: Isla Ometepe. Dit eiland in het meer van Nicaragua is gevormd door twee vulkanen. De Concepción en de Maderas vulkaan. Concepción is de grootste en nog steeds actief! We namen de ferry van 11 uur naar het eiland en al gauw doemde deze grote reus van 1610m op. Aan wal stond natuurlijk iemand van een hostel ons op te wachten, maar zijn praatje klonk goed en hij had een goede prijs voor een kamer, dus we gingen met hem mee. De dorm voor $6 zag er prima uit dus we besloten om hier voor een nachtje te blijven. Na een lekkere lunch maakten we een plan voor die middag en de volgende dag.
We besloten een scootertje te huren voor 24 uur. Zo konden we die middag en de volgende dag lekker het eiland verkennen. We gingen die middag naar een strandje in de buurt. Ik rijd natuurlijk nooit op een scooter dus het was even wennen in het begin. Anna sprong bij me achterop en vamos! Kathrine sukkelde er met een slakkengangetje achteraan, waardoor ik soms even gas los moest laten om te zien of ze nog wel achter ons reed haha! Ik had enorme lol onderweg. De toeter wordt hier namelijk voor alles gebruikt. Om hoi te zeggen, in te halen, te bedanken voor het inhalen etc etc. Nu was ik degene die er flink op los toeterde en iedereen vrolijk begroette. Anna en ik kwamen niet meer bij met zijn tweeën op dat ding, en we hadden zo een vermoeden dat onze aanwezige verschijning nog wel eens de krant zou kunnen halen, haha!
Aangekomen bij het strandje, een kleine 6km van het dorpje, nestelden we ons in het zwarte vulkaanzand. Een natuurlijke pier liep het meer in en je kon er een mooi stukje op wandelen. Om de Concepción verzamelden zich wolken die zich samenklonterden, wat een dreigend gezicht gaf. Het leek net alsof er een uitbarsting aan zat te komen en samen met de evacuatieroutes die we onderweg tegenkwamen, vonden we het eiland echt iets onheilspellends hebben. Mysterieus mooi! We genoten van een prachtige zonsondergang en haastten ons als de wiedeweerga terug naar de scooters voor de zandvlooien ontwaakten en ons in de gaten kregen. We parkeerden de scooter voor het hostel en zochten een lekkere pizzeria op. We besloten de restjes mee te nemen voor de lunch voor de volgende dag. Uitgeput dook ik vroeg mijn bed in en was ik echt binnen 5 minuten weg.
De volgende ochtend stonden we vroeg op, pakten we onze spulletjes in en scheurden we weg op onze scootertjes. We besloten door te rijden tot het einde van de betegelde weg, want we durfden het risico niet te nemen om over de onverharde zandweg te rijden. Onderweg genoten we van het prachtige uitzicht, wat is het hier mooi! Anna nam wat foto's onderweg en ik toeterde er weer flink op los, haha! Aan het einde van de weg bleek er niet zoveel te zijn. We dronken een bakkie koffie en aten "nacatamales". Dit is een bundeltje van groenten, varkensvlees, kruiden en een maïs tortilla, ingepakt in bananenbladeren. Eigenlijk eten ze nacatamales alleen in het weekend in Nicaragua, maar toen we het zagen wilden we het natuurlijk wel uitproberen! Lekker, maar wel machtig als ontbijt hoor!
Op de terugweg gingen we nog langs "ogo de aqua", de naam voor de natuurlijke zwembaden op het eiland. We moesten een hek door en liepen toen door iemands akker vol bomen en paarden. Net toen we ons afvroegen of dit wel de goede weg was, kwamen we uit bij de zwembaden. Prachtig zag het eruit, heerlijk koel water! Maar helaas hadden we niet zoveel tijd meer omdat we de ferry terug moesten halen. Iets sneller reden we terug, oei we hadden echt nog maar weinig tijd. Terug aangekomen bij de hostel eigenaar (die dus ook een scooterzaakje had) vertelde mij en Anna dat we een lekke band hadden. ¿Que? Echt niet, dat hadden we anders wel gemerkt hoor! Het was namelijk zo dat ze ons voordat we vertrokken foto's lieten maken van de scooter. Zo konden we achteraf laten zien dat eventuele schade al aangericht was voor wij de scooter huurden. Gelukkig kon onze band gewoon opgepompt worden en hoefden we niet te betalen. Kathrine daarentegen had wel een schade die, volgens de eigenaren, door haar was aangericht. "Jij bent gewoon ergens tegengaan gereden!" En dat terwijl die arme Kathrine zo rustig aan reed continue! Natuurlijk heeft zij niets kapot gemaakt en de beschadigingen waren zelfs al op haar foto's te zien! Zij geloofde hen niet, en hen haar niet, dus dat schoot niet op. Na een lange discussie, en het missen van de ferry, besloot ze uiteindelijk de $25 boete maar te betalen. Wat een afzetterij!!! Maar, we hebben er onze leuke tijd op Ometepe niet door laten verpesten.
Wonder boven wonder stond er toen we in de haven aankwamen nog een ferry. We sprongen erop en na 10 minuutjes vertrok deze, chill! Anna en ik waren klaar voor een nieuwe bestemming, een bestemming die niet in de Lonely Planet staat en waar dus ook geen toerist te vinden is....wat we daar te zoeken hebben, hoor je de volgende keer maar weer ;-)
Hasta Luego! Kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
